Chlebik Władysław (ur. 31 X 1922 Stonawa – zm. 6 XI 1991 Jastrzębie-Zdrój) – dyrektor KWK „Moszczenica”.
Syn Franciszka i Elżbiety Gemrot. Po ukończeniu prywatnego polskiego gimnazjum realnego im. J. Słowackiego w Orłowej podjął pierwszą pracę w karwińskiej kopalni jako ładowacz. Po zakończeniu wojny rozpoczął naukę w Technikum Górniczym w Katowicach. W grudniu 1951 r. uzyskał na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie tytuł inżyniera górniczego oraz stopień magistra nauk technicznych.
Pracował kolejno w kopalniach „Rozbark” i „Chwałowice”, wreszcie jako kierownik robót górniczych i naczelny inżynier w KWK „Rymer”.
W grudniu 1962 r. został dyrektorem KWK „Jastrzębie-Moszczenica w budowie”. Ruch „Jastrzębie”, mimo wysokiej metanowości, musiał w szybkim tempie osiągnąć wysokie wyniki wydobywcze. Jednocześnie Chlebik musiał kontynuować budowę „Moszczenicy”, która miała znaczny poślizg inwestycyjny i również zmagała się z bardzo wysoką metanowością. Z obu zadań wywiązał się jednak na tyle zadowalająco, że władze resortowe wynagrodziły go stanowiskiem dyrektora nowo otwartej KWK „Moszczenica” (styczeń 1966 r.).
Od 15 czerwca 1974 r. był dyrektorem technicznym Rybnickiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego, jednak lepiej czuł się w kopalni, z którą tak bardzo zżył się. Posadę dyrektora KWK „Moszczenica” objął ponownie 24 października 1975 r. Kierował „Moszczenicą” aż do przejścia na emeryturę 31 października 1980 r. Okazało się jednak, że byłemu dyrektorowi naliczono mizerną emeryturę. Chlebik na pewien czas powrócił więc do pracy w górnictwie – od 1 marca 1987 r. do 29 grudnia 1989 r. pracował w Dziale Przygotowania Produkcji w KWK „Borynia”.
Od lutego 1956 r. był związany z PZPR. Z racji piastowania wysokiego stanowiska był m.in. członkiem Egzekutywy Komitetu Miejskiego PZPR. W latach 1965-1969 i 1973-1976 zasiadał w Miejskiej Radzie Narodowej w Jastrzębiu-Zdroju.
Odznaczony m.in. odznaką honorową „Ratownik Górniczy” (1957), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1958), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1963), odznaką „Zasłużonego Przodownika Pracy Socjalistycznej” (1965), złotą odznaką im. Janka Krasickiego (1965), Złotą Odznaką „Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego” (1967), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969), srebrną odznaką honorową NOT (1971), honorową odznaką „XXX-lecia PPR” (1972), złotą odznaką „Zasłużony działacz LOK” (1972), listem gratulacyjnym KC PZPR (1973), odznaką Zasłużonego Pracownika KWK Moszczenica (1973), odznaką Zasłużonego Działacza SITG (1973), Orderem Sztandaru Pracy II kl. (1974), odznaką „Za zasługi w budowie kopalni Pniówek” (1974), medalem „Za zasługi w ochronie granic PRL” (1974), medalem 30-lecia Polski Ludowej (1974), złotą odznaką honorową NOT (1975), odznaką honorową PCK (1975), odznaką „Szachtierskaja Sława” I st. (1975), tytułem honorowym „Zasłużony Górnik PRL” (1977), brązową odznaką „Za zasługi dla Obrony Cywilnej” (1978), złotą odznaką „Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego” (1979), złotą odznaką „W Służbie Narodu” (1980), medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), złotą odznaką „Zasłużony dla górnictwa PRL” (1984).
Prywatnie Władysław Chlebik pasjonował się hodowlą ptaków: gołębi, kanarków i papug, a także drobiu domowego. Był propagatorem i współorganizatorem wielu imprez związanych z tym górniczym hobby (m.in. międzywojewódzkich wystaw drobnego inwentarza i ptactwa). Wspierał tzw. zwierzyniec znajdujący się w parku za obecnym hotelem „Dąbrówka”. Będąc na emeryturze był zaangażowany w budowę Domu Zasłużonego Górnika w Gorzycach, który ostatecznie otwarto jako Dom Spokojnej Starości.
Był dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona, Maria Jakubowska, zmarła młodo na chorobę nerek. Oboje nie doczekali się własnych dzieci. W 1967 r. ożenił się z wdową Renatą Graca z d. Klos, która miała córkę i syna.
Pod koniec życia zmagał się z cukrzycą i chorobami serca. Zmarł 6 listopada 1991 r. Szpitalu Górniczym w Jastrzębiu-Zdroju. Bezpośrednią przyczyną zgonu był prawdopodobnie zawał serca. Został pochowany na cmentarzu w Zdroju.