Szewczenko Iwan (Шевченко Иван Яковлевич) (ur. 1922 – zm. 24 V 1945 Kraków) - żołnierz Armii Czerwonej, uczestnik walk o Bzie.
Syn Jakowa. Urodził się w 1922 r. w Ukraińskiej SSR. Mieszkał we wsi Czernecze, gdy w 1941 r. został wezwany do Armii Czerwonej przez rejonowy komisariat wojenny w Czehryniu. W tym samym roku został ranny. Powtórnie rany otrzymał na froncie fińskim, gdy walczył jako żołnierz 70 Morskiej Brygady Strzeleckiej.
W marcu 1945 r. został przerzucony na 4 Front Ukraiński, by wraz z przeformowaną 70 Samodzielną Górską Brygadą Strzelecką wziąć udział w operacji morawsko-ostrawskiej. Jako młodszy sierżant pełnił funkcję dowódcy oddziału 1 kompanii batalionu fizylierów 70 SGBS.
Od 10 marca 1945 r. brał udział we wznowionej ofensywie w rejonie Pawłowic i Strumienia. Dwa dni później, po zażartych walkach, znalazł się na terenie Bzia Dolnego, gdzie wraz z oddziałem rzucił się na pozycje niemieckie i zdobył zabudowania mieszkalne. Tutaj, ranny w głowę, stoczył ciężki bój z niemieckimi siłami pancernymi odpierając pięć kontrataków. 16 marca przeniósł się do przysiółka Brzeziny, gdzie kolejny raz został ranny, mimo to odparł sześć kontrataków i utrzymał pozycję. Za okazane męstwo został zgłoszony przez dowódcę batalionu fizylierów mjr. Fiedorowa do najwyższego odznaczenia państwowego – tytułu Bohatera Związku Radzieckiego. Dowództwo 127 Lekkiego Górskiego Korpusu Strzeleckiego nie poparło jednak wniosku i rozkazem z 21 III 1945 r. przyznało Szewczence inne wysokie odznaczenie - Order Wojny Ojczyźnianej I kl.
Podczas dalszych walk został ponownie ranny. 27 kwietnia w ciężkim stanie trafił do krakowskiego szpitala. Zmarł 24 maja 1945 r. Został pochowany na cmentarzu wojennym przy ul. Prandoty w Krakowie (mogiła nr 12).