Decyzja o lokalizacji Szpitala Górniczego w Jastrzębiu-Zdroju zapadła w 1969 r. Zaprojektowanie placówki zlecono arch. Dariuszowi Przygodzie z Biura Projektów Służby Zdrowia. Inwestycja miała powstać ze środków budżetowych Ministerstwa Górnictwa. W związku z tym podjęto decyzję, że inwestorem generalnym będzie Rybnickie Zjednoczenie Przemysłu Węglowego, a inwestorem bezpośrednim kopalnia „Moszczenica”.
U schyłku 1969 r. zapadły pierwsze decyzje kadrowe. Inspektorem nadzorującym budowę szpitala został mgr inż. Władysław Fudali z działu inwestycji kopalni „Moszczenica”. Z czasem dołączyli do niego: Waldemar Gaca i Marian Frys z kopalni „Moszczenica” (sprawy budowlano-instalacyjne), dr Jerzy Wagner (sprawy wyposażenia medycznego), Piotr Hilbik (sprawy elektroniki medycznej) oraz Stanisław Ogórek (kierownik budowy z ramienia Zakładu Remontowo-Budowlanego Przemysłu Węglowego). Przez następne dwa lata trwały prace projektowe i przygotowawcze na placu budowy. 18 grudnia 1971 r. odbyła się uroczystość wmurowania aktu erekcyjnego, w której uczestniczył minister górnictwa Jan Mitręga. Wykonawca, czyli Zakład Remontowo-Budowlany przy RZPW, podjął wówczas zobowiązanie, że upora się z zadaniem w cyklu skróconym, a więc w ciągu 4 lat. Spodziewano się więc, że w dniu Barbórki 1975 r. Szpital Górniczy zostanie oddany do użytku.
W 1972 r. ruszyła właściwa budowa szpitala. Ponieważ cykl inwestycyjny projektanta opiewał na 6 lat, a chciano zrealizować przyjęte zobowiązanie, założono sobie ścisły reżim obowiązujący zarówno załogę jak i kierownictwo. Regularnie odbywały się spotkania robocze, w trakcie których na bieżąco rozwiązywano zaistniałe problemy. Współpraca między przedsiębiorstwami układała się bardzo dobrze. Nie było też większych kłopotów z dostawą materiałów budowlanych.
W międzyczasie, latem 1973 r., minister Jan Mitręga oraz przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach gen. Jerzy Ziętek zawarli porozumienie w sprawie budowy i eksploatacji szpitala. Władze wojewódzkie zobowiązały się do znaczącego wsparcia inwestora w wyposażeniu placówki w niezbędny sprzęt oraz do zapewnienia środków finansowych na jej działalność.
W drugiej połowie 1975 r. okazało się jednak, że nie uda się ukończyć inwestycji w planowanym terminie, choć jeszcze w sierpniu rybnickie „Nowiny” zapowiadały oddanie szpitala na Barbórkę. Nową datę ustalono na 22 lipca 1976 r. Na pół roku przed uruchomieniem zaczęto organizować placówkę. W marcu 1976 r. swoje stanowiska objęli ordynatorzy. Dzięki temu mieli wpływ na wyposażenie poszczególnych oddziałów. W połowie roku placówka była w zasadzie gotowa do eksploatacji.
W uroczystości oddania Szpitala Górniczego do użytku, którą wyznaczono na 17 lipca 1976 r., miał podobno wziąć udział sam I sekretarz KC PZPR Edward Gierek, jednak wydarzenia Czerwca’76 wpłynęły na zmianę planów. W rezultacie do Jastrzębia przybył I sekretarz KW PZPR w Katowicach Zdzisław Grudzień, któremu towarzyszyli wojewoda katowicki Stanisław Kiermaszek, minister górnictwa Jan Kulpiński i dyrektor RZPW Tadeusz Czechowicz. Wydarzenie to zarejestrowała kamera Telewizji Polskiej.
Nowy szpital powstał w zacisznym miejscu. Przy ówczesnej ulicy Leśnej znajdowała się jedynie hala widowiskowo-sportowa. Nic nie wskazywało, że w przyszłości ulica ta stanie się jedną z głównych arterii miasta. Sam szpital prezentował się imponująco. W najbliższym sąsiedztwie ulicy Leśnej znajdowały się trzy pawilony mieszczące m.in. przychodnie specjalistyczne, centralne laboratorium, izbę przyjęć, blok zabiegowy. Największe wrażenie robił jednak 11-kondygnacyjny pawilon D, w którym znalazło się kilkanaście oddziałów specjalistycznych. W pawilonie E ulokowano działy wodolecznictwa, fizykoterapii i kinezyterapii. Oprócz tego szpital otrzymał kotłownię, kuchnię, stację trafo, agregatornię, pralnię, warsztaty i garaże.