Jankowski Władysław (ur. 26 III 1900 Toruń – 2 V 1940 Charków) – żołnierz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Urodził się 26 marca 1900 r. w Toruniu. W 1918 r. ukończył szkołę przemysłowo-handlową, a następnie zaangażował się w działalność harcerską inicjując organizację drużyn Chorągwi Pomorskiej. W styczniu 1920 r. wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego walczącego z Rosją Sowiecką. Zanim trafił na front zdał cenzus wojskowy 6 klas gimnazjum w Bydgoszczy uzyskując wykształcenie średnie. We wrześniu 1920 r. jako starszy szeregowy wziął udział w walkach na froncie białoruskim, awansując przy tym na stopień kaprala.
W wolnej Polsce związał się z wojskiem na stałe. Służył w 80 pułku piechoty w Słonimiu, 73 pułku piechoty w Katowicach i Centralnej Szkole Podoficerów KOP. W 1933 r. już jako podporucznik został przeniesiony do 75 pułku piechoty wchodzącego w skład 23 Dywizji Piechoty Górnośląskiej. Podczas służby w rybnickim batalionie poznał Gertrudę Pardygoł, córkę właścicieli dworu w Jastrzębiu Górnym. Przez kilka lat małżonkowie mieszkali w jastrzębskim „zamku”. W 1935 r. uzyskał awans na stopień kapitana, a dwa lata później objął dowództwo nad 5 kompanią strzelecką w chorzowskim 2 batalionie. Za zasługi władze II RP odznaczyły go Medalem „Polska Swemu Obrońcy”, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, brązowym Medalem za Długoletnią Służbę oraz srebrnym Krzyżem Zasługi.
W wojnie obronnej 1939 r. wziął udział w walkach na Górnym Śląsku, kończąc swój szlak bojowy, już jako dowódca 2 batalionu, pod Tomaszowem Lubelskim. Za zasługi w kampanii wrześniowej otrzymał Order Wojenny Virtuti Militari V klasy. W trakcie próby przedarcia się na Węgry został schwytany przez sowietów i osadzony w obozie w Starobielsku. 2 maja 1940 r. został zamordowany w więzieniu w Charkowie. Ciało kpt. Jankowskiego spoczęło w mogile zbiorowej w podcharkowskich Piatichatkach.