Małyszko Wiesław (ur. 7 XII 1970 Radziechowy) – pięściarz GKS Jastrzębie.
Swoje pierwsze kroki w boksie stawiał w Góralu Żywiec. Jako junior zwyciężył w turnieju o „Kapelusz Góralski” w Żywcu (1985), zajął trzecie miejsce w turnieju o Puchar Mistrzów Olimpijskich w Warszawie oraz wywalczył wicemistrzostwo juniorów młodszych okręgu krakowskiego (1986), zwyciężył w Wojewódzkich Spartakiadach Młodzieży w okręgach krakowskim i katowickim, turnieju o „Ciupagę Góralską” oraz w turnieju o Puchar Mistrzów Olimpijskich (1987). Został dostrzeżony przez działaczy GKS Jastrzębie i ściągnięty na Śląsk. Osiągane przez niego sukcesy potwierdzały opinię trenerów, że mają do czynienia z utalentowanym zawodnikiem. Potwierdził to wiosną 1989 r., kiedy zwyciężył w turnieju o „Ciupagę Góralską”, a następnie wywalczył brąz podczas mistrzostw Polski juniorów.
Pod koniec 1988 r. zadebiutował w drużynie seniorów w towarzyskim spotkaniu z rumuńską Craiovą. W następnym roku po raz pierwszy wystąpił w I lidze. Wkrótce, po odejściu Andrzeja Możdżenia, Małyszko stał się etatowym zawodnikiem pierwszego składu.
Wiosną 1991 r. Wiesław Małyszko wywalczył pierwsze ważne trofea w swojej karierze. Najpierw zdobył złoto Mistrzostw Śląska, a dwa tygodnie później powtórzył ten wyczyn podczas IMP w Słupsku. Bardzo dobre występy na krajowym ringu dały mu przepustkę na majowe Mistrzostwa Europy w Goeteborgu, jednak odparł w eliminacjach. O Małyszkę rozpoczęła starania warszawska Gwardia. Ten jednak skontaktował się z Hetmanem Białystok i przeniósł się na Podlasie.
Wiosna 1992 r. stała pod znakiem rywalizacji o przepustki na igrzyska olimpijskie w Barcelonie. Wiesław Małyszko wziął udział w turnieju kwalifikacyjnym we włoskim San Pellegrino i był uznawany za jednego z faworytów wagi półśredniej. W finale przegrał z Adrianem Dodsonem (Anglia), ale ostatecznie otrzymał prawo startu na igrzyskach. Do Barcelony Wiesław Małyszko wybierał się jako zawodnik wagi półśredniej, który na krajowym ringu właściwie nie miał żadnej konkurencji. Jego pierwszym przeciwnikiem w Barcelonie okazał się reprezentant Dominiki Cesar Ramos. Niestety, Małyszko nie poradził sobie z egzotycznym rywalem ulegając mu 1:6.
Nie był to jednak rok stracony - wraz z Hetmanem wywalczył upragnione drużynowe mistrzostwo Polski. Pod koniec 1992 r. odbyły się IMP w Zamościu. Małyszko akurat zakończył służbę wojskową i formalnie stał się ponownie zawodnikiem KS Jastrzębie. Mimo to podczas IMP prowadzony był przez trenerów z Białegostoku. Pod ich okiem Małyszko radził sobie doskonale i sięgnął po drugie w karierze złoto IMP. Zostało jednak zaliczone na konto KS Jastrzębie.
Małyszko podpisał kontrakt z Hetmanem, ale – jak się okazało – klub z Podlasia nie wywiązał się z umów zarówno wobec GKS Jastrzębie, jak i w stosunku do samego zawodnika. Ostatecznie powrócił do GKS Jastrzębie i w barwach tego klubu stoczył kilka walk ligowych. W międzyczasie, w maju 1993 r., Małyszko znowu otrzymał szansę na osiągnięcie międzynarodowego sukcesu. W fińskim Tampere miał powalczyć o światowy prymat. Choć na krajowym ringu był potentatem, to mało kto wierzył, że stać go na medal. I rzeczywiście, już w pierwszej walce musiał uznać wyższość Czecha Pavla Dostala. To niepowodzenie częściowo zrekompensował sobie trzecim z rzędu mistrzostwem Polski podczas IMP w Poznaniu.
Sezon 1994 był chyba najlepszym w jego karierze. W maju po raz kolejny udowodnił, że w kategorii półśredniej nie w Polsce konkurencji. W finale potrzebował zaledwie 25 sekund, aby pokonać swojego rywala. Zwycięstwo podczas IMP w Katowicach było czwartym z rzędu złotem. Stał się pod tym względem najbardziej utytułowanym, obok Tomasza Nowaka, zawodnikiem w historii jastrzębskiego boksu. W rozgrywkach ligowych również nie było na niego mocnych. Zwyciężył we wszystkich 13 walkach.
Po tak udanym sezonie podjął jednak ważką decyzję o zakończeniu kariery sportowej. Stało się to w trakcie sezonu 1995. Miał zaledwie 25 lat, a na koncie cztery indywidualne mistrzostwa Polski i jedno drużynowe, był uczestnikiem igrzysk olimpijskich, mistrzostw świata i Europy, reprezentantem kadry narodowej.