Ejsymont Otton Zygmunt (ur. 24 VI 1904 Bobrujsk – zm. 1984 Chichester)– żołnierz, dowódca polskiej obrony Jastrzębia we wrześniu 1939 r.
Syn Józefa i Adeli Zalewskiej. W wieku 15 lat porzucił edukację i wstąpił do Wojska Polskiego. Wraz z Pułkiem Jazdy Tatarskiej brał udział w wyprawie kijowskiej. 5 czerwca 1920 r. trafił do niewoli sowieckiej, w której przebywał do 20 lutego 1921 r.
Po powrocie do kraju służył w 3 Pułku Strzelców Konnych, gdzie przechodził kolejne awanse aż do stopnia plutonowego (1924). Następnie został przeniesiony do 13 Pułku Ułanów Wileńskich. W latach 1926-1928 kształcił się w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy. 15 sierpnia 1928 r. został mianowany podporucznikiem i otrzymał przydział do 3 Pułku Ułanów, gdzie został dowódcą plutonu w 4 szwadronie w Tarnowskich Górach. Dwa lata później uzyskał awans na porucznika. W latach 1933-1934 przeszedł kurs oficerów łączności i został dowódcą plutonu łączności w 3 Pułku Ułanów. W1937 r. został adiutantem pułku, a 1 marca 1939 r. otrzymał awans na rotmistrza i dowództwo 3 szwadronu w Pszczynie.
W sierpniu 1939 r. wraz z podległym mu 3 szwadronem został skierowany do Jastrzębia-Zdroju. 1 września efektywnie kierował obroną Jastrzębia. Następnie wraz z 6 DP wycofywał się na wschód. 16 września przedarł się do gen. Sosnkowskiego z meldunkiem o sytuacji Armii Kraków. W rejonie Lwowa trafił w ręce niemieckie, jednak zdołał zbiec. Dotarł na Węgry, skąd przedostał się do Francji. Wstąpił do nowo tworzonej armii polskiej. Po agresji niemieckiej na Francję brał udział w wojnie obronnej w rejonie Dijon. W walce pod Montbard został ranny. Następnie związał się z francuską partyzantką.
W 1942 r. został przerzucony do Anglii. Ponownie trafił do 10 Pułku Strzelców Konnych. W maju 1944 r., już w randze majora, został pierwszym zastępcą dowódcy pułku. Na początku czerwca 1944 r. wziął udział w operacji normandzkiej. 20 sierpnia, w trakcie walk pod Falaise, został dowódcą pułku. Za okazane wówczas męstwo został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari kl. V. 24 sierpnia otrzymał nominację na dowódcę 1 Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Brał udział w walkach o wyzwolenie Belgii i Holandii. W 1945 r. toczył boje na terenie Niemiec. 10 maja przyjął kapitulację twierdzy Wilhelmshaven. Za zasługi bojowe został odznaczony Bronzen Leeuw, Bronze Lion oraz Royal Decree (1946).
Po wojnie był komendantem jednego z miast niemieckich pozostających pod okupacją zachodnią. W 1947 r. wyjechał do Anglii. Przez wiele lat prowadził bar w Londynie. 30 maja 1961 r. otrzymał obywatelstwo brytyjskie. Pod koniec życia przeniósł się do Chichester, gdzie zmarł w 1984 r.