Gabryś Ludwik (ur. 1900 Halemba - zm. 27 II 1982 Jastrzębie-Zdrój) - uczestnik powstań śląskich, żołnierz Wojska Polskiego.
W 1917 r. został powołany do armii niemieckiej, lecz zdezerterował. Związał się z Polską Organizacją Wojskową Górnego Śląska i wziął udział w powstaniach śląskich walcząc m.in. o Bytom. Po ich zakończeniu służył w Wojsku Polskim, a następnie wstąpił do Straży Granicznej, gdzie dosłużył się stopnia starszego sierżanta.
We wrześniu 1939 r. walczył w szeregach Batalionu Obrony Narodowej, musiał jednak opuścić swoją placówkę w Orłowej i wycofać się na wschód aż do Tarnopola. Tam został zatrzymany przez Armię Czerwoną i skierowany do niewolniczej pracy w kopalni rudy żelaza w Krzywym Rogu. Za udział w buncie więźniów otrzymał wyrok 12 lat łagru w Jakucji. Udało mu się jednak opuścić Syberię wraz z armią Andersa, z którą przechodzi szlak od Azji Środkowej aż po Włochy (Ankona). Za zasługi wojenne doczekał się awansu na starszego sierżanta WP.
Po zakończeniu wojny przeniósł się do Anglii, a przy najbliższej okazji wrócił na Śląsk. Zamieszkał w Jastrzębiu-Zdroju, gdzie najpierw pracował w Urzędzie Gminnym, a następnie, aż do emerytury, w uzdrowisku na posadzie kierownika administracyjno-gospodarczego. Został awansowany do stopnia podporucznika WP.
Odznaczony Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Hallerczyków, Krzyżem Zasługi RP, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.