Masny Jan Marian Klemens (ur. 8 XII 1911 Wygiełzów - zm. 24 VII 1993 Katowice) - lekarz w jastrzębskim uzdrowisku, docent Śląskiej Akademii Medycznej
Jan Marian Klemens Masny urodził się 8 grudnia 1911 r. w Wygiełzowie (pow. chrzanowskim) w rodzinie Klemensa i Józefy z d. Kolasińska. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Oświęcimiu. Absolwent humanistycznego Gimnazjum w Chrzanowie 1930/31. Studia medyczne podjął na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie uzyskał dyplom w 1938 r. Jako student należał do Polskiej Korporacji Akademickiej “Obotritia”. Staż lekarski odbył w Szpitalu Miejskim we Lwowie i Szpitalu Wojewódzkim w Tarnopolu, gdzie pracował do 1944 r. na stanowisku asystenta na Oddziale Chorób Wewnętrznych a później na Oddziale Gruźlicy. W 1944 r. został zmobilizowany do I Armii Wojska Polskiego, w której pełnił funkcję szefa Grupy Internistycznej, naczelnego lekarza Szpitala Ewakuacyjnego nr 65. W latach 1945-1946 piastował stanowisko ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Garnizonowego w Chełmie Lubelskim. W 1946 r. został przeniesiony do Szpitala Okręgowego nr 4 we Wrocławiu na stanowisko z-cy ordynatora, a później ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych. W 1947 r. był również adiunktem w Klinice Chorób Płucnych we Wrocławiu kierowanej przez prof. Zdzisława Skibińskiego. Ze względu na służbę wojskową zrezygnował z pracy w klinice. W 1948 r. uzyskał I stopień specjalizacji, a w 1953 r. II stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych. W latach 1949-1950 dokształcał się w I i II Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Warszawie pod kierunkiem prof. Mściwoja Semerau-Siemianowskiego i prof. Andrzeja Biernackiego. W 1958 r. przez kilka miesięcy pracował pod kier. prof. Edmunda Żery w Klin. Kardiologicznej AM w Warszawie. W 1953 r. po przebytej chorobie (zawał serca) został zwolniony w stopniu majora z czynnej służby wojskowej.
W latach 1953-1959 prowadził Ośrodek Naukowo-Leczniczy Śląskiej Akademii Medycznej w Jastrzębiu-Zdroju, kierowany przez prof. Józefa Japę. Od 1957 r. był wykładowcą na Uniwersytecie Powszechnym w Jastrzębiu-Zdroju. W połowie 1959 r., w wyniku konkursu objął ordynaturę Oddziału Wewnętrzengo Szpitala Miejskiego nr 1 w Katowicach-Bogucicach. Równocześnie zatrudniony był w Przychodni Obwodowej nr 1 w Katowicach oraz od 1964 r. był wykładowcą w Studium Wojskowym Śląskiej Akademii Medycznej. W latach 1976-1981 doc. kontr. 7 II 1973 r. uzyskał w Śląskiej Akademii Medycznej stopień doktora nauk medycznych na podstawie dysertacji "Wpływ doświadczalnego ostrego zatrucia szczurów parami etyliny 94 na czynnik przeciwnieodmowy i podatność statyczną płuc". Promotorem był prof. Tadeusz Wilczok. W związku z remontem Szpitala nr 1 od grudnia 1982 r. podjąl pracę w Poradni Kardiologicznej Miejskiej Przychodni Specjalistycznej w Katowicach, gdzie pracował w Poradni Kardiologicznej. Przeszedł na emeryturę 31 grudnia 1992 r. jednak w poradni kardiologicznej do końca lutego pracował w niepełnym wymiarze godzin.
Brał udział w kursach organizowanych przez Studium Doskonalenia Zawodowego Lekarzy w Warszawie dla ordynatorów szpitali miejskich i wojewódzkich, gdzie wygłosił kilka referatów. Napisał 6 artykułów z zakresu chorób wewnętrznych. W 1975 r. nadano mu stopień ppłk. rezerwy. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Towarzystwa Internistów Polskich. Był członkiem ZBOWiD. Posiadał wiele odznaczeń wojskowych i cywilnych m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Zwycięstwa i Wolności, "Odznakę Grunwaldzką", Odznakę "Za wzorową pracę w służbie zdrowia", Odznakę "Zasłużonemu w rozwoju Śląskiej Akademii Medycznej".
Zmarł nagle 24 lipca 1993 r. w Katowicach. Od jego nazwiska pochodzi nazwa Masnówka (obecnie filia nr 2 Miejskiej Biblioteki Publicznej w Jastrzębiu-Zdroju)