Janulek Teodor (ur. 10 XII 1896 Ruptawa – zm. 23 XII 1965) – powstaniec śląski.
Pochodził z wielodzietnej rodziny Wiktora i Marii. Po ukończeniu szkoły podstawowej podjął pracę w kopalni „Emma”. Jako poddany niemiecki brał udział w I wojnie światowej i trafił do niewoli rosyjskiej.
Na początku 1921 r. ożenił się z Julią Hetmaniok, ale wkrótce chwycił za broń, by walczyć w III powstaniu śląskim pod komendą 12 kompanii III Batalionu Żorskiego Pułku Piechoty. 3 maja w trakcie walk w Jastrzębiu-Zdroju został ranny w serce i płuca. Po wyparciu Niemców leczył się w szpitalu w Rydułtowach. Za męstwo przyznano mu Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi (1928) oraz Krzyż Niepodległości (1931). W okresie tym należał pracował jako robotnik. Należał do Związku Powstańców Śląskich.
Po agresji hitlerowskiej w 1939 r., by uniknąć zesłania do obozu koncentracyjnego, zgłosił się na roboty przymusowe w Niemczech. W 1945 r. powrócił do Ruptawy i zajął się pracą na roli. Zmarł na dychawicę oskrzelową.
Miał czworo dzieci: Elżbietę (ur. 1921 r.), Stanisława (ur. 1923 r.), Rufina (ur. 1927 r.) i Anielę (ur. 1931 r.).