Kania Dominik (ur. 5 VII 1899 Ruptawa – zm. XI 1944 Gross-Rosen) – powstaniec śląski, członek Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej, więzień KL Gross-Rosen.
Urodził się 5 lipca 1899 r. w Ruptawie. Przed I wojną światową pracował w kopalni „Emma”. W 1917 r., jako żołnierz niemiecki, otrzymał na froncie ciężką ranę, która spowodowała trwałe inwalidztwo. Po zakończeniu wojny wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska i wziął udział w trzech powstaniach śląskich oraz akcji plebiscytowej.
Po włączeniu części Górnego Śląska co Macierzy był założycielem ruptawskiego oddziału Związku Powstańców Śląskich. W 1928 r. ożenił się z Elżbietą Mazur, uczestniczką III powstania śląskiego. W 1938 r. otrzymał Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, a wybuch II wojny światowej przerwał procedurę nadania mu Medalu Niepodległości.
Już na początku okupacji hitlerowskiej włączył się w działalność konspiracyjną. Jego gospodarstwo stało się miejscem spotkań i schronienia członków podziemia (m.in. sztabu rybnickiego inspektoratu Armii Krajowej). W schronie gromadzono również broń i amunicję. 27 czerwca 1944 r., podczas jednej z narad podziemia, dom został otoczony przez Niemców. Partyzanci zdołali zbiec, zaś Kania pozostał w domu. Odkrywszy skład broni Niemcy aresztowali Kanię i przewieźli do obozu Gross-Rosen. Otrzymał tam nr obozowy 30373. Prawdopodobnie został zamordowany w listopadzie 1944 r. Żona Elżbieta i syn Roman do końca wojny ukrywali się przed Niemcami.