Piechoczek Ludwik (ur. 13 IV 1889 Jastrzębie Górne – zm. 8 I 1941 Oświęcim) - powstaniec, poseł na Sejm Śląski i Sejm II RP.
Ludwik Zygmunt Piechoczek urodził się 13 kwietnia 1889 roku w Jastrzębiu Górnym. Był synem Jana i Jadwigi z domu Tyman. Po ukończeniu ośmioklasowej szkoły ludowej pracował jako górnik w kopalni Donnersmarck w Chwałowicach, udzielając się jednocześnie w organizacjach kulturalno-oświatowych. Ukończył także trzymiesięczny kurs administracji przygotowujący do służby państwowej na Śląsku. Należał do ruchu „Eleusis”, do którego został wciągnięty przez Maksymiliana Basistę. Brał udział w I wojnie światowej walcząc na froncie zachodnim m.in. nad Marną i Sommą. Ranny w listopadzie 1917 roku został zwolniony ze służby wojskowej. Po zakończeniu wojny współuczestniczył w zakładaniu Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska w powiecie rybnickim. W 1918 r. zawarł związek małżeński z Jadwigą Mura. Mieli syna Stanisława (1921-1942) - rozstrzelany przez Niemców w Liszkach k. Krakowa; córki: Wanda (ur. 1919), Jolanta zamężna Holeczek (ur. 1920).
Uczestniczył w trzech powstaniach śląskich. W dwóch pierwszych pełnił funkcję dowódcy II Baonu w 2 Pułku Strzelców Rybnickich, natomiast w III powstaniu był w dowództwie Grupy „Południe”. Szczególnie zasłużył się w dniach bitwy pod Olzą, gdzie zorganizował rozproszone jednostki powstańcze i poprowadził je do zwycięskiego kontrataku. Posiadał stopień podporucznika wojsk powstańczych. W okresie plebiscytu brał czynny udział w kampanii plebiscytowej oraz organizował wiece narodowe. Pełnił także funkcję zastępcy komisarza plebiscytowego, a po trzecim powstaniu został przewodniczącym komisji ds. likwidacyjnych trzeciego powstania na okręg rybnicki. W 1924 roku został prezesem Zarządu Powiatowego Związku Powstańców Śląskich i piastował to stanowisko aż do 1939 roku. Był także przewodniczącym Rady Okręgowej Związku Związków Zawodowych w Katowicach oraz wiceprzewodniczącym ZG Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Górniczego. Był posłem II i III kadencji Sejmu Śląskiego, a w latach 1935-1938 posłem na Sejm Rzeczypospolitej IV kadencji. Związany z Narodowo-Chrześcijańskim Stronnictwem Pracy i Obozem Zjednoczenia Narodowego.
W 1934 roku wydał w Rybniku broszurę pt. "Powiat rybnicki w czasie powstań śląskich". Był autorem ustawy o zapewnieniu pracy i o zaopatrzeniu uczestników walk o niepodległość Państwa Polskiego, która weszła w życie 6 sierpnia 1937 r. Przed wybuchem II wojny światowej, współpracował z wojskiem polskim i strażą graniczną nad zorganizowaniem Obrony Narodowej w powiecie rybnickim i wodzisławskim. Kierował także manifestacją antyhitlerowską. W dniu wybuchu wojny udał się na wschód, skąd powrócił późną jesienią, zatrzymując się u siostry w Jastrzębiu. Tam też został aresztowany przez Gestapo 22 października 1940 roku i przewieziony do aresztu w Rybniku, a stamtąd 8 grudnia 1940 roku do KL Auschwitz, gdzie zginął 8 stycznia 1941 roku.
Został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Gwiazdą Górnośląską oraz Złotym Krzyżem Zasługi za działalność społeczną.
Jego nazwisko widniej na okolicznościowej tablicy w Polskim Sejmie upamiętniającej posłów poległych w okresie II wojny światowej i okupacji.