Ranoszek Franciszek Antoni (ur. 1920 Wierzbie - zm. 20 IX 2009 Warszawa)
Franciszek Ranoszek urodził się w 1920 r. w miejscowośąci Wierzbie koło Lublińca. Syn Franciszka i Marii z domu Besuch. W 1933 r. wraz z rodzicami powrócił do Moszczenicy. Uczęszczał do gimnazjum w Żorach, które ukończył w 1938 r. Zamierzał studiować na Politechnice w Gdańsku, ale antypolskie ekscesy zamiar ten unicestwiły. Na przełomie sierpnia i września 1939 r. miał zdawać na Politechnikę Warszawską, ale wybuch wojny, który zastał go właśnie w Warszawie, uniemożliwił realizację tego zamierzenia. Dopiero podczas wojny, w Wielkiej Brytanii, będąc w wojskach radarowych broniących Wysp Brytyjskich, został skierowany na studia do Wojskowego Instytutu Technicznego. Po klęsce wrześniowej przedarł się na Węgry, potem do Rumunii i zrządzeniem losu trafił do miejsca internowania polskiego rządu w Herkulane. Choć mógł tam dotrwać końca wojny podjął skuteczną próbę dotarcia do Francji, gdzie w 1940 r., jako żołnierz polski walczył w wojnie przeciwko Niemcom. Dalsza jego droga żołnierska prowadziła do Szkocji, potem do podchorążówki – szkolony na cichociemnego.
Niezwykłe uzdolnienia spowodowały, że skierowano go do angielskiej akademii wojskowej, gdzie przeszedł specjalne przeszkolenie w zakresie, wówczas największej tajemnicy, radarów. Jako młody oficer obsługiwał radary sprzężone z artylerią przeciwlotniczą rozmieszczoną m. in. wokół siedziby rodziny królewskiej. Prawie codziennie spotykał młodą wówczas księżnę, a obecnie królową Elżbietę. Po zakończeniu wojny wraz z bratem Gerardem Karolem i Joachimem, na znak protestu przeciwko „sprzedaniu” Polski, i na dodatek pozbawienia polskich żołnierzy udziału w defiladzie zwycięstwa w Londynie, odmówili przyjęcia obywatelstwa brytyjskiego i opuścili Wielką Brytanię obierając sobie za miejsce swego zamieszkania afrykański kontynent. Zamieszkał w Johannesburgu, gdzie poznał swoją przyszła żonę Marię Skowrońską, córkę zastępcy dyrektora Gabinetu Prezydenta RP – Mościckiego. Pracowitość i uzdolnienie, jakie cechowało wszystkich Ranoszków pozwoliło mu osiągnąć zupełnie dobry status ekonomiczny i społeczny. Utrzymywał kontakt z Ambasadą RP w Pretorii, przy której uruchamianiu służył cenną radą i pomocą. Razem ze swoim starszym bratem Karolem wspomagał Uniwersytet Warszawski w niezwykle cenne dzieła. Na tym Uniwersytecie ich stryj prof. dr hab. Rudolf Ranoszek był kierownikiem Katedry Wschodu Starożytnego – twórca filologii Wschodu Starożytnego. Franciszek Ranoszek od lat sześćdziesiątych przyjeżdżał do Polski, gdzie w Warszawie dwoje jego dzieci (Dorotę i Marka) bierzmował Prymas Polski Kardynał Wyszyński.
Ostatnie lata Franciszka Ranoszka, szczególnie te po śmierci jego żony, to niemal dwukrotne odwiedzanie Polski w ciągu roku. Odwiedzał swoje i swoich braci miejsce urodzenia – szkołę podstawową w Wierzbiu, gmina Koszęcin, której kierownikiem był ich ojciec, który w II Rzeczypospolitej został inspektorem szkolnym w Tarnowskich Górach. Był wielkim entuzjastą Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk” im. Stanisława Hadyny. Odwiedzał siedzibę tego Zespołu ilekroć jego droga prowadziła na Śląsk. Od lat utrzymywał serdeczne kontakty z Towarzystwem Przyjaciół Śląska w Warszawie, na którego 20-lecie (29 kwietnia 2009 r.) specjalnie przyleciał z RPA. Często gościł w Jastrzębiu, Moszczenicy i Żorach. Do końca życia znakomicie operował łaciną i greką. Interesował się wszystkim co dzieje się w Polsce. Był człowiekiem realnie myślącym o naszej polskiej rzeczywistości. Zmarł 20 września 2009 r. w Warszawie. Został pochowany na Powązkach w kwaterze brata płk inż. pilota Gerarda Karola Ranoszka.
Odznaczony w 2003 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności polonijnej i kombatanckiej.