Śliwa Józef (ur. 6 I 1922 Moszczenica - zm. 13 I 1977 Żory) - prof. dr hab. inż., dziekan Politechniki Śląskiej
Józef Śliwa urodził się w rodzinie górniczej 6 stycznia 1922 roku w Moszczenicy. Szkołę powszechną ukończył w rodzinnej miejscowości w 1936 r. Wybuch II wojny światowej przerywa jego edukację w Gimnazjum im. Karola Miarki w Żorach na rok przed maturą. Maturę uzyskał Profesor w listopadzie 1946 r. w Anglii, gdzie trafił jako żołnierz II Korpusu Wojska Polskiego. Po powrocie do kraju w 1948 r. podjął naukę na Wydziale Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Śląskiej. W 1952 r. uzyskał dyplom I stopnia. W 1954 r. ukończył studium magisterskie i otrzymał dyplom II stopnia.
Pracę w Politechnice Śląskiej rozpoczął 1 września 1951 r., będąc jeszcze studentem. Studiując i pracując na Uczelni, a potem będąc już pełnoetatowym jej pracownikiem podejmuje w latach 1951-1958 pracę na 1/2 etatu w kilku renomowanych biurach i przedsiębiorstwach budowlanych na Śląsku, jako projektant, weryfikator i zastępca kierownika budowy. Owocuje to uprawnieniami budowlanymi i geologicznymi.
Profesor Józef Śliwa szybko zdobywa kolejne stopnie tytuły naukowe. w 1961 r. broni pracę doktorską a w 1964 r. pracę habilitacyjną z zakresu dynamiki fundamentów. W 1966 r. zostaje mianowany docentem, a w 1971 r., mając 49 lat, uzyskuje tytuł profesorski. Jego zainteresowania koncentrują się wokół zagadnień z zakresu mechaniki gruntów, fundamentowania i fundamentów pod maszyny. To z osobą Profesora związane
jest powstanie Zakładu Mechaniki Gruntów i Fundamentowania (1962-1966), przekształconego następnie w Katedrę (1966-1969), a od 1969 r. po włączeniu w struktury instytutowe Zakładu Geotechniki.
Jednostkami tymi kierował aż do chwili śmierci tj. do dnia 13 stycznia 1977 roku. Umarł mając zaledwie 55 lat. Pochowany został na cmentarzu w Żorach. Po śmierci jego żony Marii w 2002 r., jego grób został przeniesiony na Centralny Cmentarz Komunalny w Gliwicach przy ul. Kozielskiej w Gliwicach.
Profesor pozostawał ściśle związany z Wydziałem. Pełnił na nim w latach 1966-1971 funkcję pro-dziekana, a w kadencji 1971-1973 funkcję dziekana. Wypromował pięciu doktorów, będąc równocześnie recenzentem kilku rozpraw doktorskich. Był autorem lub współautorem około 30 referatów i artykułów oraz współautorem monografii „Fundamenty”, a także kilku patentów i wzorów użytkowych.
Wielokrotnie nagradzany za swoją pracę organizacyjną, dydaktyczną i naukową, w tym nagrodą indywidualną III stopnia Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. w 1973 roku odznaczony został Krzyżem Kawalerskim ODP. Jednak cichą pasją Profesora była Jego Katedra, którą zorganizował, a którą obecnie kieruje jeden z Jego wychowanków. Zdolny i bardzo pracowity, może nieco zamknięty w sobie, pozostał w pamięci swoich studentów i wychowanków, jako osoba surowa i wymagająca. Jednak pod tą surowością, podkreślaną ostrością wejrzenia krył się dowcip i poczucie humoru. Zaskakiwał ponadto Profesor niekonwencjonalnym postępowaniem w wielu sytuacjach, wspominanych dzisiaj już jako anegdoty.