Stare Łaźnie (pierwszy budynek uzdrowiskowy)
Budynek w stylu szwajcarskim z grubo ciosanych bali został oddany do użytku wiosną 1861 r. Poza pijalnią znajdowały się w nim cztery kabiny. W pierwszej i drugiej kabinie były wanny do pełnej kąpieli i kąpieli nasiadowej. W trzeciej była wanna do pełnej kąpieli, a w czwartej do pełnej kąpieli wraz z irygatorem. Wszystkie wanny były wykonane z cynku, na który niekorzystnie działała wykorzystywana do kąpieli solanka. Przed budynkiem był przedsionek, a za nim wieża wiertnicza. W wieży znajdował się zbiornik na solankę, która pod własnym ciśnieniem spływał do pijalny znajdującej się w budynku oraz do pijalni powstałej w 1872 r. na wyżej położonym placu zdrojowym.
W 1863 r. urządzono inhalatorium wyposażone w osiem połączonych rozpylaczy Sales-Giron, które doprowadzały delikatnie rozcieńczoną solankę do miejsc zastosowania (nos, gardło, oczy). Urządzeniem sali do inhalacji zajmował się pan Stumpf z Wrocławia. Wraz z przekształceniem uzdrowiska w sanatorium dla dzieci w budynku zorganizowano Łazienki Dziecięce. To prawdopodobnie z tego obiektu pochodzi jedna z wanien pozyskanych przez Galerię Historii Miasta. W okresie międzywojennym w budynku znajdowała się ujęcie solanki oraz kotłownia. W obiekcie znajdowały się także urządzenia do napełniania butelek jastrzębską solanką. Rozlewnia "Jastrzębianki" funkcjonował do lat 60., kiedy została przeniesiona do budynku Łazienek I. Obiekt nie przetrwał do naszych czasów.